U tekstu pod nazivom Među ruševinama rastu najljepše metafore Krajišnik zaključuje: “Na koncu, moglo bi se reći da je posrijedi romaneskni tekst koji snažno pledira za dekonstrukciju rata, te društava zarobljenih u mentalitetu rata kao jedinoj mogućoj stvarnosti. Po svom izrazu, njegovoj punini i zamahu, ‘Cimetna pisma, dijamantna stvorenja’ do sad su najuspjeliji Šehićev književni tekst. Unutar kojeg se vidi predan, promišljen rad, briga o svakoj rečenici i njenom zvučanju. Otuda u ovom romanu sve teče bez viškova, bez neravnina, a čitalac biva uvučen u snažne virove rečeničnih slojeva, koji potapajući nas i iznova izbacujući na površinu ostavljaju snažan dojam i dugo odjekuju u nama.”